XVIII-wieczna baszta stanowi idealny punkt widokowy na przepiękny park Manor House SPA. Można się na nią wspiąć, by podziwiać panoramę na dawną szlachecką posiadłość i mazowieckie krajobrazy.
Baszta zrekonstruowana w 2013 r. jest udostępniona do zwiedzania. Powstała jako wyraz nurtu sentymentalnego w XVIII w. jako część sztucznych ruin w formie kamiennego ogrodzenia zakończonego basztami, stylizowanego na gotycki wieżowy zamek. Od południa przylegał do tych zabudowań ogród owocowy z oranżerią. W zachodniej części posiadłości znajdował się „dziki” ogród służący spacerom. Nieopodal baszty rozciąga się pozostałość alei grabowej.
Opis piwnicy jest dość precyzyjny. Wzniesiona została z kamienia łamanego, przesklepiona kolebkowo. Na sklepieniu znajdował się płaszcz ziemny. Piwnica poprzedzona była długą szyją z dwoma drzwiami, po obu jej stronach znajdowały się pręty żelazne.
Piwnicę 1 z Opisu identyfikujemy z piwnicą znajdującą się w południowo-zachodnim stoku wzniesienia zamkowego. Prowadzi do niej sklepiona kolebkowo szyja o długości 8,67 m, szerokości 150 cm. Właściwa piwnica to jedna komora o wymiarach 456 x 350 cm i wysokości 250 cm. Ściany szyi oraz piwnicy, oraz ich sklepienia wykonane zostały wyłącznie z łomów miejscowego piaskowca. Do ich spojenia użyto zaprawy wapienno-piaskowej.
Winiarnia pod pałacem
Opis z 1837 roku wymienia piwnicę składającą się z dwóch lokalności. Bez podłogi z dwoma okienkami.
Piwnicę 2 z opisu identyfikujemy z zachowaną piwnicą umieszczoną w północno-wschodnim stoku wzgórza zamkowego. Obecnie składa się z dwóch pomieszczeń o wielkości 5,85 x 3,15 m każde. Przesklepiona została kolebkowo ma 227 cm wysokości. Nad otworem wejściowym w sklepieniu znajduje się niewielka luneta przemurowana cegłą. Obiegający piwnicę cokół i posadzka kamienna są wtórne.
Piwnica pod sceną pałacową
W Opisie inwentarzowym opisana została jako składająca się z trzech lokalności. Zaopatrzona w dwa okienka z kratami żelaznymi
Piwnicę 3 z opisu identyfikujemy z piwnicą w południowo-wschodnim stoku wzgórza zamkowego. Obecnie piwnica ta składa się z dwóch sklepionych pomieszczeń poprzedzonych przemurowaną wtórnie szyja. Pomieszczenie te mają zbliżoną wielkość 6,22 – 6,88 x 3,20 m i wysokość 197 cm. W pierwszej komorze piwnicy znajduje się wtórny cokół kamienny.
Posadzki kamienne w obu komorach także są wtórne. Piwnica ta jako jedyna ma zachowane odrzwia kamienne. Składają się one z pionowych węgarów i prostego nadproża. Wykonane zostały z piaskowca i mają starannie opracowaną powierzchnie. Szerokość węgarów jest znaczna, bo dochodzi do 42 cm. Portal w drzwiach wejściowych został zmieniony przez wtórne wycięcie łuku w pierwotnie prostym nadprożu.
Drugi zamurowany portal znajduje się w ścianie północnej drugiej komory. Z opisu i charakteru otworu wynika, że jest to portal do trzeciego obecnie zniszczonego bądź zasypanego pomieszczenia. Przy obu portalach widoczne są lunety.
Wszystkie opisane piwnice są kubaturami samodzielnymi zagłębionymi w stok wzgórza zamkowego. Na pewno nie są fragmentami kubatur naziemnych. Mimo różnej wielkości, odmiennych rzutów mają szereg cech wspólnych. Łączy je wspólnota materiałowa i technika wykonania. Podstawowym surowcem do wzniesienia piwnic jest łamany lokalny piaskowiec.
Regularne sklepienia kolebkowe wzniesiono na krążynach. Szybowe otwory okienne zostały umieszczone w ścianach szczytowych. Użyto zaprawy wapienno-piaskowej o zbliżonej strukturze i składzie granulometrycznym.
Tylko w piwnicy 3 zachowały się kamienne odrzwia. Są one gładkie bez jakiegokolwiek wystroju, ale nie dziwi to uwzględniając gospodarczy charakter pomieszczenia. Znacząca jest natomiast technika kamieniarska użyta przy wykonaniu węgarów i nadproży. Charakterystyczne ślady narzędzi kamieniarskich wskazują na ich wykonanie w okresie renesansu. Tak też należy datować pozostałe piwnice. Zbudowano je zapewne w tym samym czasie co główny budynek pałacowy, czyli w XV wieku.
Studnia zlokalizowana na zamkowym wzgórzu, została zbudowana pomiędzy 1460 a 1490 rokiem. Pamięta, więc czasy Dobiesława Odrowąża-Chlewickiego. Na ten okres przypada również wzniesienie budynku o kształcie dworu wieżowego, który stoi na grodzisku, pochodzącym z XII wieku.
Projekt studni opracowano w oparciu o plan koła ze średnicą 180 cm. Jej głębokość wynosi 13 metrów i sięga dalej niż poziom wód gruntowych. Dzięki temu można pobrać wodę o wyższej wartości mikrobiologicznej. Natomiast na 10 metrze średnica otworu zmniejsza się do 120 cm.
Przy budowie wykorzystano łamany piaskowiec, pochodzący z wyrobisk zlokalizownych w pobliżu Szydłowca. Lico łamów zostało sklasyfikowane pod względem wielkości i opracowane ukośnymi nacięciami. Taka konstrukcja tworzy wycinek koła. Spojenie wykonano z wytrzymałej zaprawy wapienno-piaskowej. Dzięki temu cembrowina wyróżnia się bardzo wysoką jakością. Poziom działań technicznych świadczy o ich średniowiecznym pochodzeniu.
Pozostałości dworskiej lodowni zlokalizowanej na północnym stoku wzgórza można zwiedzać do dziś. U jego stóp znajduje się wejście do czterech komór, a na samej górze szyb zasypowy. Lodownię oznaczono na mapie, pochodzącej 1837 roku. Ponadto figuruje w opisie budynków dworskich z tamtego okresu. Mierzyła 16 łokci długości, 10 szerokości oraz 16 wysokości. Dawny łokieć wynosił około 60 cm.
Krótki opis zdradza jej położenie. Mieściła się z tyłu oficyny, a front skierowany był w stronę ogrodu dzikiego. Przed lodownią znajdowała się niewielka sień z drzwiami. Natomiast w środku mieści się sklepienie, pod którym ułożono trzy pręty sztabikowe. Podania mówią również o jednym oknie i braku podłogi. Budowla wzniesiona była z kamienia, a kopiasty dach pokryty został gontem.
Nie tylko wzmianki historyczne, ale również zachowane pozostałości umożliwiają opisanie jej konstrukcji. Jednym z najważniejszych elementów był szyb zapasowy, gdzie prawdopodobnie przechowywano lód. Przyjął plan kwadratu o bokach 5,5 metra. Grubość ścian wynosiła od 60 do 70 cm. Natomiast wymiary wnętrza to 4,10 x 4,10 m.
Ściany zbudowane z kamienia, które zachowały się po latach, sięgają około 5,2 metra. Wnętrze szybu jest pokryte gruzem na głębokość 3 metrów. Przez ząb czasu nadgryzione zostało również sklepienie. Zachowały się jego opory, które jednoznacznie wskazują na kolebkową konstrukcję, wykonaną z cegieł. Prawdopodobnie zbudowano kolejne elementy z kamienia. Próby czasu nie przetrwały ślady otworu zasypowego.
Wspomniane cztery komory stanowią przestrzeń użytkową budynku i przylegają do ścian szybu zasypowego. Największa jest północna komora, której wymiary to 9,5 metra długości, 185 cm szerokości oraz 290 cm wysokości. Przed nią znajduje się sień o długości 3,8 m oraz szerokości 193 cm. Można tam dotrzeć sklepioną szyją o długości 4,5 metra i szerokości 190 cm.
Inne komory mają 7,35 metra długości oraz 183 cm szerokości. Wysokość to 2,3 metra. Natomiast wszystkie charakteryzują się kolebkami z cegieł. Niższe partie ścian komór zostały wykonane z piaskowca. Z kolei powyżej 1,5 metra zastosowano cegły. Zarówno ściany, jak i sklepienia budowano za pomocą zaprawy wapienno-piaskowej.
Zastosowane surowce, charakterystyczna wielkość cegły oraz dokumenty z dawnych lat wskazują na to, że lodownia powstała najwcześniej na początku XIX wieku. Jej charakter odpowiada opisowi w poradniku dworskim autorstwa Katarzyny Nakwaskiej.
W 2012 roku wnętrza przypałacowej wieży z 1605 roku zostały zaadaptowane na dwie kaplice. Wieża ta to dwukondygnacyjny budynek na planie kwadratu z okrągłymi otworami strzelniczymi.
Kaplica Bożej Rodzicielki znajduje się na parterze budowli.
Kaplica Świętego Jacka Odrowąża - patrona posiadłości Manor House w Chlewiskach usytuowana jest na piętrze przypałacowej wieży.
