Dzięki jego staraniom w 1223 roku sprowadzono do Polski zakon dominikanów. Jego pierwszym polskim zakonnikiem był Jacek Odrowąż.
W 1222 roku w Kacicach koło Słomnik Iwo Odrowąż założył klasztor cystersów, których następnie przeniósł do Mogily. Ufundował też dwa kościoły krakowskie: pw. św. Ducha i pw. św. Krzyża. Był posiadaczem najstarszej - jaka jest znana - polskiej prywatnej biblioteki (932 kupowane za granicą kodeksy), którą w testamence przekazał katedrze wawelskiej.
Zwłoki biskupa zostały sprowadzone przez przeora dominikanów Wincentego z Kielczy i pochowane w kościele dominikańskim św. Trójcy w Krakowie. Aż do początku XIX wieku bp. Iwo Odrowąż był czczony jako błogosławiony. Kult żywy był szczególnie w krakowskim klasztorze dominikanów.
Dominikanin, który pochodził ze szlacheckiej rodziny Odrowążów. Studiował w Paryżu i Bolonii. Jednym z punktów jego licznych podróży były Chlewiska. Był spokrewniony z biskupem Iwonem Odrowążem, który zaprosił dominikanów do Polski. Jacek Odrowąż wstąpił do zakonu i rozpoczął działalność związaną z ewangelizacją Rusi oraz zakładaniem klasztorów. Został kanonizowany przez Klemensa VIII w 1594 roku. Do dziś jest patronem diecezji katowickiej i opolskiej. Natomiast Innocenty XI mianował go patronem Litwy.
Legendy o świętym Jacku
Jedna z Legend opowiada o ataku Tatarów na Kijów. Wtedy Święty Jacek odprawiał mszę. Podczas ucieczki usłyszał głos Maryi, która powiedziała, by nie zostawiał jej samej. Zabrał, więc figurę, która stała się niezwykle lekka. Dzięki temu przeniósł ją do Krakowa, gdzie odzyskała ciężar.
Kolejna z legend mówi o tym, że Jacek pomodlił się nad Wisłą, rzucił na nią płaszcz i przeszedł po nim, zupełnie jak po moście. Inna historia opowiada o wielkim gradzie, który zniszczył zboże. Gdy lud poprosił dominikanina o pomoc i modlitwę, następnego dnia zboża ponownie rozkwitły.
Był Rotmistrzem powiatu chęcińskiego podczas bitwy pod Beresteczkiem, Kasztelanem Małogoskim oraz właścicielem Chlewisk w latach 1613-1661.
W roku 1630 poślubił Eleonorę, córkę starosty mścisławskiego i znanego litewskiego pisarza. W 1632 brał udział w elekcji Władysława IV Wazy. Podczas najazdu Szwedów na Śląsk pomógł w ucieczce Janowi Kazimierzowi.
W Chlewiskach wyremontował świątynię, zadbał o wiele dóbr kościelnych, a także był fundatorem bractwa różańcowego. Po jego śmierci dorobkiem zarządzała córka Marianna Anna z mężem i wdową Eleonorą.
Ukończył studia w Paryżu, a w 1807 roku podjął służbę w artylerii konnej Armii Księstwa Warszawskiego. Brał udział w wojnie z Austrią i dzielnie bronił Zamościa. Był generałem brygady powstania listopadowego. Chętnie uczestniczył w życiu politycznym. Został posłem i wiceprezesem Towarzystwa Patriotycznego. Na jego wniosek sejm zdetronizował cara Mikołaja I, jako króla Polski. Po kapitulacji powstania wyjechał do Francji, gdzie mieszkał do końca życia. Jednak cały czas pamiętał o ojczyźnie i działał w polskich organizacjach politycznych.
Właściciel Chlewisk w latach 1801-1831. Był Marszałkiem sejmu Księstwa Warszawskiego, posłem i wielkim zwolennikiem reform państwowych. Za swoją działalność otrzymał liczne tytuły i odznaczenia. Podczas tajnej misji w Wiedniu został schwytany przez Austriaków i uwięziony. Po upadku Rzeczypospolitej brał czynny udział w konspiracji na rzecz dążeń niepodległościowych. Pomimo wysiłku sytuacja nie napawała optymizmem, więc powrócił do Chlewisk. Rozwinął przemysł hutniczy oraz produkcję rolną na skalę całego kraju.
To urodzony w 1844 przedsiębiorca, który odziedziczył tereny leśne, jałowe ziemie oraz stare zakłady przerobu żelaza. W tych trudnych warunkach jedynym dobrym pomysłem był przerób drewna na węgiel drzewny, aby następnie wykorzystać go w procesie produkcji żelaza. Jednak w 1876 roku fabryka w Furmanowie spłonęła, a Ludwik wyjechał do Francji, gdzie pracował jako robotnik. Cenne doświadczenie pozwoliło mu wdrożyć nowoczesne techniki produkcji w Furmanowie. Po długim okresie rozkwitu nastał kryzys, a spółka ogłosiła upadłość. Ludwik Kazimierz Broel-Plate zmarł w 1909 roku.
Był właścicielem Chlewisk po 1912 roku. Studiował w Loeben, gdzie został kuratorem polskiego Kółka Bratniej Pomocy. Kiedy wybuchła I wojna światowa, podjął działalność w Komitecie Obywatelskim miasta Warszawy. Gdy Polska odzyskała niepodległość, zamieszkał w stolicy i brał czynny udział w życiu politycznym. Często podróżował. Był również znawcą sztuki. Miał konserwatywne poglądy, odrzucał liberalizm i nacjonalizm. Tradycję narodową i chrześcijańską uważał za bardzo istotne w funkcjonowaniu państwa.
